ทำไมขนบนใบหน้าหรือลำตัวของสุนัขของฉันถึงเป็นสีน้ำตาล?

โดย ดร. แพทริค มาฮานีย์ VMD

คุณเคยเห็นสุนัขสีขาวที่ดูเหมือนร้องไห้ตลอดเวลา หรือสุนัขสีขาวที่มีเคราสีคล้ำหรือไม่?สุนัขเหล่านี้มักมีเคราสีชมพูถึงน้ำตาลสิ่งนี้สามารถเกิดขึ้นได้กับส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายสุนัขของคุณที่มันชอบเลียหรือเคี้ยว เช่น ขนที่เท้าของสุนัขหรือขนรอบดวงตาแม้ว่าส่วนใหญ่จะไม่เป็นอันตราย แต่ก็มีเงื่อนไขทางการแพทย์บางอย่างที่อาจทำให้ขนสุนัขของคุณเปื้อนมากเกินไป

“เป็นเรื่องปกติที่สุนัขที่มีขนสีอ่อนจะมีการเปลี่ยนสีของขนบริเวณปากกระบอกปืนหรือใบหน้า”

เหตุใดพื้นที่เหล่านี้จึงมีสีต่างกัน

น้ำลายและน้ำตามีสารที่เรียกว่า พอร์ไฟริน ซึ่งเปื้อนขนสีชมพู แดง หรือน้ำตาลอ่อนPorphyrins เป็นสารประกอบอินทรีย์ที่มีกลิ่นหอมซึ่งประกอบขึ้นเป็นโครงสร้างที่สำคัญมากมายในร่างกายคำว่า porphyrin มาจากคำภาษากรีก πορφύρα (porphura) ซึ่งแปลว่า 'สีม่วง'

แม้ว่าฉันจะไม่เคยเห็นสัตว์เลี้ยงที่มีเครา เท้า หรือรอยฉีกขาดสีม่วง แต่การย้อมสีมักจะเริ่มเป็นสีม่วงอมชมพูเข้มที่ค่อยๆ กลายเป็นสีน้ำตาลเมื่อเวลาผ่านไปและมีการใช้พอร์ไฟรินมากขึ้น

เป็นเรื่องปกติหรือไม่ที่พื้นที่เหล่านี้จะได้รับการเปลี่ยนสีจากการย้อมสี Porphyrin?

ใช่และไม่ใช่ เนื่องจากมีบางตำแหน่งที่จะมีรอยเปื้อนอย่างสม่ำเสมอจากการปรากฏตัวของพอร์ไฟรินเป็นเรื่องปกติที่หนวดเคราจะมีการเปลี่ยนสี เนื่องจากน้ำลายมีต้นกำเนิดมาจากปากและบางส่วนจะจบลงที่ริมฝีปากและปากดวงตาที่ทำงานตามปกติจะผลิตน้ำตาเพื่อหล่อลื่นลูกตาเพื่อไม่ให้เปลือกตาเกาะติดอาจมีการย้อมสีเล็กน้อยจากการผลิตน้ำตาตามธรรมชาติ แต่การฉีกขาดที่โดดเด่นจากขอบด้านในหรือด้านนอกของเปลือกตานั้นผิดปกติ

ผิวหนังและขนที่เท้า หัวเข่า และส่วนอื่นๆ ของร่างกายไม่ใช่ตำแหน่งที่น้ำตาหรือน้ำลายจะปรากฏขึ้นตามธรรมชาติคุณสังเกตเห็นว่าสุนัขของคุณเลียจุดเดิมอยู่ตลอดเวลาหรือไม่?อาจมีปัญหาสุขภาพหลักที่ทำให้เกิดคราบในบริเวณเหล่านี้

ปัญหาสุขภาพพื้นฐานใดที่ก่อให้เกิดการย้อมสี Porphyrin?

ใช่ มีปัญหาสุขภาพหลายอย่าง บางอย่างไม่รุนแรงหรือรุนแรง ซึ่งอาจนำไปสู่การสะสมของพอร์ไฟรินบนพื้นผิวร่างกายมากเกินไป

คราบปาก:

• โรคปริทันต์- สัตว์เลี้ยงที่เป็นโรคปริทันต์จะมีระดับแบคทีเรียในปากสูงกว่าปกติเป็นผลให้มีการผลิตน้ำลายมากขึ้นเพื่อพยายามกำจัดแบคทีเรียไม่ให้ดูดซึมผ่านเหงือกเข้าสู่กระแสเลือดการติดเชื้อที่ปริทันต์ เช่น ฝีในฟันยังสามารถทำให้รู้สึกคลื่นไส้และทำให้น้ำลายไหลได้
• ความผิดปกติของโครงสร้าง- หากสัตว์เลี้ยงของคุณไม่สามารถปิดปากได้อย่างเหมาะสม หรือหากเขามีผิวหนังพับที่ไม่จำเป็นในริมฝีปาก น้ำลายสามารถออกจากปากและสะสมบนขนรอบปากสุนัขของคุณได้
• เคี้ยวอาหารลำบาก- ปัญหาในการเคี้ยวอาหารอาจทำให้น้ำลายกระจายไม่สม่ำเสมอในปากและไหลลงด้านข้างของปากความยากลำบากในการเคี้ยวมักเกี่ยวข้องกับโรคปริทันต์ ฟันร้าว และเนื้องอกในช่องปาก

คราบตา:

• การอักเสบ- การระคายเคืองต่อสิ่งแวดล้อมจากการแพ้ตามฤดูกาลหรือไม่ใช่ฤดูกาลสามารถทำให้เกิดการอักเสบของโครงสร้างดวงตาต่างๆ และนำไปสู่การฉีกขาดมากเกินไป
• ความผิดปกติของโครงสร้าง- ขนตาที่ยื่นอย่างผิดปกติ (ectopic cilia และ distichaisis) การม้วนเข้าของเปลือกตา (entropion) การอุดตันของท่อน้ำตา และเงื่อนไขอื่นๆ อาจทำให้ขนอ่อนหรือขนแข็งที่บุเปลือกตาสัมผัสกับลูกตา ทำให้เกิดการอักเสบและมีขี้ตามากเป็นพิเศษ
• การติดเชื้อ- แบคทีเรีย เชื้อรา ปรสิต และไวรัส ล้วนมีความสามารถในการติดเชื้อที่ดวงตาและนำไปสู่การผลิตน้ำตาส่วนเกินในขณะที่ร่างกายพยายามขับน้ำออก
• มะเร็ง- มะเร็งที่ส่งผลต่อดวงตาอาจทำให้เกิดการวางตำแหน่งที่ผิดปกติของลูกตาภายในเบ้าตา การขยายตัวของลูกโลก (buphthalmia) หรือการเปลี่ยนแปลงอื่น ๆ ที่อาจส่งผลต่อการระบายน้ำตาปกติออกจากดวงตา
• การบาดเจ็บ- การบาดเจ็บจากสิ่งของหรือรอยถลอกจากอุ้งเท้าของสัตว์เลี้ยงสามารถทำลายพื้นผิวของดวงตา (แผลที่กระจกตา) และทำให้มีการผลิตน้ำตาเพิ่มขึ้น

คราบผิวหนัง / คราบ:

• การอักเสบ- การแพ้สิ่งแวดล้อมและอาหารตามฤดูกาลและไม่ใช่ฤดูกาลอาจทำให้สัตว์เลี้ยงเลียหรือเคี้ยวที่เท้า เข่า หรือส่วนอื่นๆ ของร่างกายการอักเสบอาจเกิดจากสิ่งที่ฝังอยู่ในผิวหนัง ข้อต่อที่เจ็บปวด หมัดกัด ฯลฯ
• การติดเชื้อ- การติดเชื้อแบคทีเรีย เชื้อรา หรือแม้แต่ปรสิตที่ผิวหนังสามารถกระตุ้นให้สัตว์เลี้ยงของเราพยายามแก้ไขปัญหาด้วยตนเองโดยการเลียหรือเคี้ยว

คุณควรทำอย่างไรหากคุณสังเกตเห็นคราบสีน้ำตาลที่สุนัขของคุณเครา ดวงตา หรือส่วนอื่นๆ ของร่างกาย?

ทางที่ดีควรให้สุนัขที่แสดงส่วนต่าง ๆ ของร่างกายที่มีคราบสกปรกมากเกินไปเข้ารับการตรวจร่างกายโดยสัตวแพทย์เพื่อค้นหาปัญหาสุขภาพที่อาจเกิดขึ้นได้เนื่องจากมีสาเหตุที่เป็นไปได้มากมายของการย้อมสี porphyrin แต่ละตัวเลือกและสุขภาพร่างกายทั้งหมดของสัตว์เลี้ยงจะต้องได้รับการพิจารณาอย่างรอบคอบเมื่อพิจารณาการตรวจวินิจฉัยและการรักษาที่เหมาะสม

สัตว์เลี้ยงที่ได้รับผลกระทบอาจต้องได้รับการประเมินโดยสัตวแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ เช่น จักษุแพทย์ แพทย์ผิวหนัง ทันตแพทย์ หรืออายุรศาสตร์ โดยอยู่ระหว่างรอการประเมินของสัตวแพทย์และความสามารถในการจัดการปัญหา